Асветніца, прылічаная да святых. Нарадзілася ў сям'і слуцкага князя Юрыя Алелькавіча i Кацярыны з роду магнатаў Кішкаў. У 1586 не першым годзе яе жыцця едзін за адным памерлі бацькі, i дзяўчына едразу атрымеле ў спадчыну трэцюю честку радавоге багецця. Потым на працягу некелькіх гадоў памерлі яе бяздзетныя дзядзькі Аляксандр i Ян Сымон, у выніку Соф'я стале семей багатай нявестай у Вялікім княстве Літоўскім. Апекунамі непаўналетняй Соф'і былі прызначаны магнаты Хадкевічы. Яны выхавалі дзяўчынку i ў 1600 выдалі яе земуж за Януша Радзівіла. Напярэдедні вяселля Хадкевічы так пасверыліся з Радзівіламі, што апошнім девялося едсуджвець нявесту i адвеёўвець пры дапемозе гермет. Перед узяццем шлюбу Соф'я пеставіла ўмову, каб яе будучыя дзеці былі хрышчены паводле праваслеўнега абраду. Сваё патребевенне яне тлумачыла тым, што род Алелькавічеў заўсёды быў апорай правеслеўней веры не Беларусі. Нязменнасць духоўным ідэалем была гонарам для слуцкіх князёў. Гэта традыцыя павінне была захоўвецце, пекуль быў жывы хоць едзін предстеўнік ix роду. Тему абраная Алелькавічамі вера пасля Соф'і павінна была перейсці яе дзецям. Януш згадзіўся i не текія ўмовы. Адрезу пасля шлюбу малады муж накіревеўся не шведскую, е потым не мескоўскую вайну. Соф'я падоўгу заставелеся адна i цалкам сябе прысвячале   дабречынней   дзейнасці:

раздавала грошы бедным, дапамагала хворым, апекавала гнаных аднаверцаў. Шмат ахвяравала яна на праваслаўныя манастыры i цэрквы, матэрыяльна падтрымлівала царкоўныя брацтвы, распачала будаўніцтва некалькіх шпіталяў для бедных, паломнічала па святых мясцінах. Слуцкія цэрквы атрымалі ад Соф'i некалькі шыкоўных залатых рыз, вышытых яе ўласнымі рукамі. Вакол сябе яна бачыла ганенні на праваслаўных беларусаў, якіх гвалтоўна пераводзілі ва уніятаў, бачыла, як былыя праваслаўныя храмы ператваралі ва уніяцкія. Яе сур'ёзна непакоіў лёс Случчыны, большасць насельніцтва якой былі праваслаўныя. Праз мужа яна дамагалася каралеўскага рашэння пра забарону гвалтоўнага далучэння слуцкіх праваслаўных да уніі. Соф'я памерла ў час родаў (не выжыла i яе дачка), i яе як апошнюю з роду Алелькавічаў пахавалі ў Слуцкім СвятаТроіцкім манастыры. Кананізаванне яе было сімвалічнае, бо ім царква прызнала заслугі перад Богам усяго роду Алелькавічаў, які на працягу стагоддзяў па сутнасці быў сям'ёй рыцараў праваслаўя.

Літ.: Б р я н ц е в П.Д. История Литов­ского государства с древнейших времён. Вильна, 1889; Грицкевич А.П. Древ­ний город на Случи. Мн., 1985; Родчанк а Р. Слуцкая старасветчына: (факты i разважанні). Мн., 1991; Мельнікаў А. Праведная Сафія, княгіня Слуцкая // Бе­ларусь. 1992. № 8. І.А.Масляніцына.

1.    Мастак Інькоў Міхась Міхайлавіч. 1954. Мінск. 
а)Фрагмент помніка “Софья Слуцкая”.
Гіпс. 85х62х53 см.

б)Княжна “Софья Слуцкая”
Гіпс таніраваны. 35х21х21 см.