|
БАЛАДА ЭДВАРДА ВАЙНІЛОВІЧА
(13.10.1847—16.06.1928)
Не прышэлец з Усходу ні з Захаду ён,
А з тутэйшага люду, які гонар мае,
Над якім неба светлага велічны звон
Звонам вечным для светлай нас долі яднае.
Звон праз душы людскія з малітвай плыве,
На касцёле крыжуецца і на царкве,
Каб мы помнілі вечна-- на нашай зямлі
І багатыя людзі, як людзі, жылі
І жыў ён, і любіў белы свет, і бярог
У сабе, як агонь, да Айчыны любоў
І вяртаўся дадому з край свету і Бог
У душы яго жыў, як жыве ў сэрцы кроў.
І пакінуў ён нам божы свет і святло,
І што будзе, што ёсць, што праз вечнасць прайшло,
Дзе Чырвоны касцёл, як агонь, што застыў,
Каб прайшлі праз яго ўсе хто хоча прайсці
І ачысціць душу, каб сказаць: “Я пражыў
Так, як трэба было жыць мне ў гэтым жыцці...”
І заплакаць, і ўспомніць, што ты не адзін
І адзін, бо не ўсё, што хацеў ты збярог,
І не толькі Айчыны ты сын, божы сын,
І не толькі цябе, а і ўсіх любіць Бог...
|
