|
БАЛАДА ІГНАТА БУЙНІЦКАГА
(22.08.1861--22.09.1917)
Ад роднай вёскі ў Вільню доўгая дарога,
Але дарога гэта-- быццам бы да Бога,
І ты па ёй ідзеш з акторамі няспешна.
Для вас сур’ёзна ўсё, камусьці гэта смешна,
Што мова родная для нас усіх святая
І што нідзе без мовы роднай не бывае
Народ народам, бо душа народа-- мова…
І ўжо са сцэны роднае жывое слова
Гучыць, нібы званы з высокае званіцы
Штодня звіняць аб тым, што толькі чужаніцы
На нашае зямлі нас пазбаўляюць права,
Каб, нібы Бог, былі ў нас гонар, годнасць, слава…
І ружы падаюць на шлях акторскі ў Вільні,
І ты ідзеш з сябрамі па дарогах пыльных
Айчыны, і па Пецярбургу, і Варшаве.
Але не золата і срэбра ў вашай славе,
А наша годнасць беларуская, якая
І праз стагоддзі вынішчэння не знікае.
І верыш ты, што ёй не знікнуць з нас ніколі,
Як камяням і васількам на жытнім полі…
|
