|
БАЛАДА ТАМАША ГРЫБА
(19.03.1895—25.01.1938)
Рыцар беларускае свабоды...
Польскіх турмаў неспакойны вязень...
З Залатою Прагай—назаўсёды,
Хоць не думаў ты памерці ў Празе.
Ты ж хацеў, каб і твая Айчына
Стала еўрапейскаю краінай,
У якую можаш ты вярнуцца
І не знікнуць, як знікае дзень
У нябёсах, быццам у вадзе
Чорнай, дзе русалкі не вядуцца,
А жыве ўсялякая брыдота,
І Айчына, як у дождж балота,
Колькі год табе, нібы чужая,
Ды травінкай кожнаю жывая,
Родная, а родную з балотам
Параўнаць—патрэбна абармотам
Урадзіцца ці зрабіцца ім...
Па-над Прагай хмары, нібы дым,
І глядзіш ты ў хмары і там бачыш
Беларусь, з якой ты сёння плачыш
Па людзях, якія да свабоды
Не дайшлі, ды з намі назаўсёды
Засталіся, як з табой Айчына
Засталася, каб не стаць чужынай.
|
