|
БАЛАДА ГАЯ ДЭ ПІКАРДА
(20.07.1931—21.04.2007)
Туманны Лондан, як каменны човен шэры,
Плыве праз акіян і праз вякі плыве.
І нехта ў сонцы бачыць залатыя дзверы,
А ты—крыжы, што на касцёле і царкве
У Беларусі, для якой ты станеш родным
Праз мову і праз музыку дарог.
Калі ў людзей ёсць Бог—тады народ свабодны,
Калі народ свабодны—ёсць у сэрцах Бог.
І ты пра Беларусь расказваеш ангельцам
І беларусам адкрываеш Беларусь,
Якая ў нашых продкаў начавала ў сэрцах,
Чакаючы стагоддзямі сваю зару,
З якой узыдзе нашай Беларусі сонца,
Дзе будзе крыж касцельны і—царкоўны крыж,
Як два анёльскія крылы, якім бясконца
Над намі быць. І ты, замоўкшы, не маўчыш
У сэрцах тых, што разбураюць сёння сцены
Паміж народамі, дзе ты не быў чужым.
І ты ў касцёл святых Сымона і Алены
Прыйшоў і прахам назаўжды застаўся ў ім,
Каб Беларусь была, нібыта човен белы,
Які праз мора траў і праз вякі плыве,
Дзе нехта ў сонцы бачыць да багаццяў дзверы,
А ты—крыжы, што на касцёле і царкве.
|
