|
БАЛАДА МІНДОЎГА
(1195—1263)
...Як ланцугі, звіняць касцёльныя званы
І вестка, што не будзе болей тут вайны,
Нібыта ў вочы пыл ляціць, ляціць крылата.
Гуляй хто можа!—у Новагародку свята—
Каронай каралеўскай князь каранаваны,
І ўжо Еўропай родны край і мы прызнаны,
Ды крыжакам усё ахвота біцца з намі
І будзем мы за волю біцца з крыжакамі
І на магілах нашых вырасце палын,
Як воі вырастаюць, каб зноў стаць травою.
Ты-- князь Міндоўг і ты, як родны край, адзін
І сёння ты з каронай цяжка-залатою,
Але часова ўсё, як дзень, як ноч, зіма,
Як вера, ад якой ты заўтра адрачэшся,
Бо ёсць твой шлях, а іншага ў цябе-- няма,
І на шляху ёсць здрада, над якой смяешся
Цяпер, хоць заўтра—смерць. Ты не баішся смерці.
І пройдзе час...
Як з белага нам белае не сцерці,
Не знішчыць нас!
|
