|
БАЛАДА КАМІЛЫ МАРЦІНКЕВІЧ |
|
БАЛАДЫ БЕЛАРУСКАГА ШЛЯХУ
|
|
БАЛАДА КАМІЛЫ МАРЦІНКЕВІЧ
(каля 1837—пасля 1886)
Ты ў высылцы за кінутыя кветкі
Паўстанцу на яго апошні шлях
Глядзіш на свет з усмешкай вельмі рэдка,
Часцей за ўсё—праз слёзы на вачах,
Бо тут забыцца пра Шапэна, Ліста,
Пра Менск і Вільню, пра сваіх сяброў—
Нібыта ўсё, што ёсць, спаліць дачыста,
Каб праз хвіліну аднаўляць ізноў…
І помніш Вільню ты і Менск, вядома,
І мовы беларускай—прыгажосць.
Праз дваццаць год ты вернешся дадому,
Не вернецца ніколі маладосць.
Ды не шкадуеш, што букет праз краты
Для інсургента кінуць ты змагла,--
Не хлопца прад табой вялі салдаты,--
Айчына нескароная ішла.
|
