Старасвецкая Беларусь
Галерэі
Уваход
Зараз на сайце
Цяпер 61 госцяў анлайнБОНДО |
Бондо (народ)
Матэрыял з Вікіпедыі - вольнай энцыклапедыі
Бондо - гістарычная народнасць, якая налічвае прыблізна 5 000 чалавек, якая жыве ва ўзгорках Malkangiri у штаце Арысса на ўсходзе Індыі. Гэта этнічная індыйская група (адзівасі) таксама вядомая пад назвай рэмо (Remo) (на мове бондо азначае "людзі"). Іх мова ставіцца да моўнай галіны моў мунда - аўстраазіяцкія мовы. Спасылкі
Літаратура
Нататкі Крыніца – «http://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D0%BE%D0%BD%D0%B4%D0%BE_(%D0%BD%D0%B0%D1%80%D0%BE%D0%B4)»
Банар Краіны пражывання: У'етнам Крыніца: http://narodimira.ru/aziya/236-galeshy
Банггай Краіны пражывання: Інданэзія Крыніца: http://narodimira.ru/aziya/236-galeshy
Банданцы Краіны пражывання: Інданэзія Крыніца: http://narodimira.ru/aziya/236-galeshy
Банджары Краіны пражывання: Інданэзія Крыніца: http://narodimira.ru/aziya/236-galeshy (Г.І. магчыма гэтыя народнасці не маюць ніякіх адносінаў да індаеўрапейцаў, а толькі маюць назовы сугучныя з такім жа племям індаеўрапейцаў. Але то, што сярод індаеўрапейцаў было племя з падобным назовам кажуць ніжэйнападаныя матэрыялы.)
Геаграфічныя назовы ў Беларусі, злучаныя з бондамі в. Бонда >Менская вобласць > Мядзел >Пузыраўскі в. Банькава >Менская вобласць > Валожын >Бабровіцкі в. Банькі>Магілёўская вобласць > Круглае >Цяцерынскі в. Банеўка> Магілёўская вобласць > Бабруйск > Гарбацевіцкі в. Банеўка> Магілёўская вобласць > Бабруйск > Осаўскі в. Боні>Магілёўская вобласць > Касцюковічы > Белынкавіцкі в. Банькаўшчына>Магілёўская вобласць > Мсціслаў > Лютнянскі в. Бонькі>Віцебская вобласць > Шуміліна >Каўлякоўскі в. Банцевічы>Гарадзенская вобласць > Ліда > Дзітвянскі х. Бонда>Гарадзенская вобласць > Смаргонь >Вішнеўскі в. Банюкі >Гарадзенская вобласць > Шчучын >Галавічпольскі
Прозвішчы: Бандзкевіч, Баневіч – герб Боньча, Банецкі – герб Боньча, Банцкевіч, Банчэўскі, Банькоўскі (Банкоўскі) – Знін, Банькоўскі – герб Остоя, Банюшка – герб Бродзіц, Бонч-Багдановіч, Бонч-Бруевіч – старажытныя беларускія шляхецкія роды. Са спісу войска ВКЛ 1528 года: Бона, кар. [пол., вял. кнг. лiт.] с. 44 Геаграфічныя назовы за мяжой, злучаныя з бондамі
Бангалор — Індыя Герб “Боньча”.
Герб прыналежыў родам: Асмалоўскі, Асмольскі, Атэнгаўз, Банькоўскі, Барановіч, Барташэўскі, Бржэскі / Брэскі , Бржастоўскі / Берастоўскі, Букоўскі; Булат, Буйневіч, Бялабрэскі, Васьнеўскі, Грахоўскі, Жаромскі, Зімнах, Іжыцкі, Крэнскі, Кулікоўскі, Куніцкі, Лісоўскі, Мадзалеўскі, Марачэўскі, Маркоўскі, Міркоўскі, Мяскоўскі, Радавіцкі, Раманоўскі, Руткоўскі, Скакоўскі, Сяніцкі, Тамашэўскі, Хамянтоўскі, Шаблоўскі, Шабранскі, Шарановіч, Шарэвіч, Шушкевіч, Яблонскі.
МІФАЛОГІЯ Баня і баннік (лазня і лазнік) Лазнік, Лазеннік, Лазеншчык, Баннік ‘
У беларускіх вераваннях дух – жыхар і гаспадар лазні. Жыве за печу – каменкай ці пад палком. Пераважна нябачны або падобны на Вадзяніка. Лічыўся найбольш злосным сярод іншых сядзібных нячысцікаў, што тлумачыцца месцазнаходжанням лазні на мяжы свету Культуры (прасторы, засвоенай чалавекам) і Прыроды. Адсюль важная роля лазні ў калядных варожбах. Незамужнія дзяўчаты падыходзілі да вусця печы – каменкі, задраўшы спадніцы, або засоўвалі руку ў дымнік: калі Л. дакранецца калматай рукой – будзе багаты жаніх, калі голай – бедны.
Л. палохае ці карае (калецтвам ці нават смерцю) тых, хто мыецца ў лазні пасля поўначы ці заходу Сонца, бо сам любіць памыцца і папарыцца ў гэты час. Калі ж хто затрымаецца ў лазні так позна, то Л. пачынае кідаць у яго камяні з печкі, імкнучыся забіць парушальніка, або палохае яго ненатуральным храпам, сіпеннем, віскатам, рогатам і да т. п. Каб залагодзіць Л., у новую лазню прыносілі ахвяру – хлеб ды соль – ці закопвалі пад ганкам чорную курыцу, а таксама пакідалі яму ваду і венік, каб Л. змог памыцца. Але пры пераходзе сям’і ў новую сялібу Л. у адрозненне ад Хатніка ў яе не запрашалі. У тым выпадку, калі Л. пакідаў лазню, яна павінна была абавязкова згарэць ці разбурыцца. Да гэтага яго маглі ўзрушыць апрацоўка пянькі і лёну ў лазні, таму што кастрыца вельмі раздражняе Л. Гл. таксама Лазня. Лазня, баня
Прызначаная для мыцця пабудова. Як нежылое памяшканне Л. пазбаўлялася такіх адзнакаў чалавечай прасторы, як абразы, свечкі і падобныя ім атрыбуты, і таму належала да месцаў патэнцыйнай прысутнасці чужога і варожага. На думку А. К. Байбурына, сувязь Л. з негатыўнымі ўяўленнямі тлумачыцца перш за ўсё тым, што Л. у народнай свядомасці асэнсоўвалася як месца сутыкнення, барацьбы дзвюх стыхій – стыхіі вады і стыхіі агню, спалучэнне якіх можа прывесці да цяжкіх вынікаў (параўн. забарону піць ваду ў Л.). Невыпадкова, што Л. як “нячыстая” пабудова звычайна месціцца не побач з домам ці хлявом, а на мяжы сялібы. У вераваннях Л. апекаваў свой асобны дух – Лазнік, лазеншчык, баннік, істота помслівая і агрэсіўная. У беларусаў існавала сістэма “этыкетных” правіл паводзінаў у Л.: пры ўваходзе прамаўлялася формула: “Хрышчоны – на палок, нехрышчоны – з палка”, пры выхадзе: “Табе, баня, не стаянне, а нам – на здароўе”. Паводле народных уяўленняў, “у Л. … кажан раз пасля людзей чэрці мыюцца”.
Разам з тым прысутнасць у Л. чалавека, утылітарная прагматыка не дазвалялі адназначна далучыць Л. да чужой, варожай тэрыторыі. Л. станавілася маргінальнай зонай, месцам кантакту з іншасветам і таму найбольш зручнай прасторай для чарадзейства, магіі, варажбы. У Беларусі варожбы ў Л. замацаваныя пераважна за Масленкай: дзяўчаты, задраўшы спадніцы, станавіліся да акна і чакалі знака ад “банніка” – калі ён дакранаўся голай рукой, гэта прадвяшчала беднага жаніха, калі калматай – багатага. Менавіта ў Л. моладзь збіралася для калектыўных, гульнёвых дзеяў (гл. у прыпеўцы: “Цецярук, цецярук, хадзі ў баню мыцца. // - Не пайду, не пайду, будуць дзеўкі біцца.// - Цецярук, цецярук, хадзі ў баню парыцца.// - Не пайду, не пайду, дзеўкі сваруцца”. З ліку каляндарных абрадаў, у якіх задзейнічана Л., вылучаецца Купалле: дзяўчаты ў Л. пралі левай рукой лён і спрадзенымі ніткамі пераблытвалі вуліцу – у такой нітцы заблытаецца карова вясковай чараўніцы. Такім чынам, Л. – месца далучэння чалавека да іншага свету (нездарма і Баба Яга героя поіць, корміць і ладзіць для яго Л.).
Але перш за ўсё Л. – локус для рытуалаў пераходнага характару, ініцыяльных абрадаў. Таму Л. тапілася ў пераломныя, вызначальныя моманты жыцця чалавека – яна станавілася месцам ізаляцыі парадзіхі ў час родаў і пасля іх; пераважна ў рускіх рытуальнае наведванне Л. уваходзіла ў вясельны комплекс, і, нарэшце, Л. рыхтавалі перад кожнай памінальнай вячэрай. У Мінскай губерні Л. лічылася неабходнай напярэдадні саракавога дня пасля смерці гаспадара: для памерлага на акне клалі адзенне, ручнік, пакідалі венік і мыла. Ініцыяцыйны характар мыцця ў Л. адлюстраваны ў казачным сюжэце пра падчарку і чорта. У аснове медыцынскіх рытуалаў, якія адбываліся ў Л., ляжыць той жа ініцыяльны матыў “смерці-ўваскрэсення”. Зыходны ж сэнс лазневай “свяшчэннадзеі”, на думку вучоных, звязаны не з мыццём (стыхія вады), а з параннем – “выпяканнем” у агні печы, калі лазенныя рытуалы могуць быць супастаўленыя з тэхналогіяй кавальства.
Баннік
Легенда аб Банніку: У славянскай міфалогіі дух, які жыве ў лазні. Банніка ўяўлялі ў выглядзе маленькага, худога, бяззубага старога з доўгімі валасамі і ўскалмачанай барадой. Жыве гэты дух у сялянскай лазні за печкай-каменкай ці пад палком, на якім парацца. Хоць ён нябачны, часам можа паказвацца ў чалавечым абліччы. Па павер'ях, баннік - злы дух. Можа плюхнуць кіпенем ці кінуць гарачым каменем; калі не ўцячэш умеючы, гэта значыць задам наперад, можа і зусім запарыць, а ўсе будуць думаць, што проста ўчадзеў чалавек. Баннік заўсёды мыецца пасля ўсіх людзей, звычайна падзяляўшыхся на тры чэргі, а таму чацвёртай змены, ці чацвёртай пары, усе баяцца: лічыцца, што ў гэту пару мыюцца чэрці, лесуны, русалкі (гл.). Дамагаюцца добрых адносінаў з баннікам тым, што пакідаюць яму кавалак ржанога хлеба, густа пасыпанага буйнай соллю. Карысна таксама пакідаць у кадушках трохі воды і хоць маленькі кавалачак мыла, а ў куце - венік: духі любяць увагу і клопат! Нягледзячы на прымаўку "лазня парыць, лазня правіць, лазня ўсё выправіць", яна спрадвеку лічыцца нячыстым месцам. Ніводны добры гаспадар не вырашыцца паставіць на месцы згарэлай лазні хату: або адолеюць блашчыцы, або мышы сапсуюць усе харчы, або чакай новага пажару.
http://www.onelegend.ru/bannik.html
Баннік (байнік, баеннік, байнушка, жыхар, лазневай, лазневы, баяннік, лазневы гаспадар, лазьнік)
Баннік (рус. - байнік, баеннік, байнушка, лазневай, лазневы, баяннік, лазневы гаспадар, жыхар, беларус. - лазьнік (ад беларуск. "лазня") - у рускіх і беларускіх павер'ях - дух-гаспадар лазні.
Баннік. З малюнка І. Я. Білібіна
Імёны банніка "жыхар", "пастыр", "гаспадар" адлюстроўваюць уяўленні сялян пра банніка, як пра спрадвечнага насельніка і "гаспадара" лазні. Баннік быў не проста разнавіднасцю дамавіка. Яго паходжанне складаней - у ім удзельнічалі і дух вады, і духі-продкі, і духі агню, паколькі ў лазні рытуальная роля прыпісвалася агню. Лічыцца, што першапачаткова баннік несумнеўна быў продак, але з цягам часу ён пераасэнсаваўся і стаў прадстаўніком не гэтулькі продкаў, колькі памежжа (парога). А ў якасці ахоўніка мяжы ён і не павінен быць асабліва добразычлівым персанажам. Гэтым баннік нагадвае бабу-ягу, якая гэтак жа ахоўвае мяжу, і праяўляўшую то добразычлівую натуру, то шкоднасную. Прыказка "Няма злей банніка, няма яго дабрэй" таксама ўскосна пацвярджае прыналежнасць банніка да мяжы паміж "сваім" і "чужым" прасторамі. Яшчэ існуе меркаванне, што выява падступнага банніка з'яўляецца персаніфікацыяй жару, марока, які душыць чалавека, персаніфікацыяй небяспек, якія падцікоўваюць у лазні.
Баннік. Разьба па дрэве
Часцей за ўсё баннік быў нябачны і выяўляў сваю прысутнасць шумам. Яго бачныя абліччы былі вельмі разнастайныя. Ён з'яўляўся ў выглядзе маленечкага, але вельмі моцнага голага дзядка з вясёлкавымі вачамі і з доўгай, пакрытай цвіллю барадой. Часам ён уяўляўся чорным касматым чалавекам велізарнага росту з доўгімі валасамі, з жалезнымі рукамі і кіпцюрамі, якімі душыць ці "запарвае" тых, якія мыюцца. Часам ён быў сед і касматы, часам - наг і пакрыты брудам ці лісцем ад венікаў. Голас банніка быў рыпучым ці падобным на голас знаёмых людзей. Па павер'ях жыхароў некаторых раёнаў Расіі, баннік мог ператварацца ў ката, сабаку, жабу, белага зайца і нават у венік ці вугаль. Таксама баннік мог абгарнуцца якім-небудзь знаёмым чалавекам. У самой лазні баннік займаў месца за каменкай, а калі сердаваў, перабіраўся пад паліцу. Па народным павер'і, баннікаў у лазні магло быць і некалькі, а часам баннік жыў там з жонкай і дзецьмі. Адкуль браўся баннік у кожнай пэўнай лазні - невядома, але ў ноч пасля яе пабудовы ён станавіўся там поўнаўладным гаспадаром. Таму банніка загадзя залагоджвалі: калі лазню заканчывалі, пад парог закопвалі чорную курыцу ці чорнага пеўня. Пры гэтым курыцу належыла не рэзаць, а задушыць і не абскубаць. Таксама было павер'е, што баннік з'яўляецца ў лазні пасля таго, як там пабывала парадзіха. Наогул, баннік жанчын прымаў лепш, чым мужчын, асабліва ён не любіў п'яніц. Спіс парушэнняў, з-за якіх сярдуе баннік, досыць вялікі, але і разумны. У лазні нельга было гучна казаць, шумець, стукаць ці смяяцца. Самая строгая забарона распаўсюджвалася на лаянку. Добрая траціна пакараных папакутавалі з-за сваёй прыхільнасці да лаянкі, бо лічылася, што вымаўлены ў лазні праклён абавязкова спраўдзіцца. Таксама баннік не любіў, калі падганялі таго, хто парыцца ў лазні, ці калі прыходзілі ў лазню ў п'яным стане.
Баннік. Разьба па дрэве
Пры наведванні лазні неабходна было выконваць вызначаны рытуал. Пры ўваходзе ў лазню патрэбна спытаць дазвол на мыццё, а, усходзячы на полку, прыгаворвалі: "Хрышчоны на полку, нехрышчоны з палка". Сыходзіць пры гэтым патрабавалася задам наперад, адважваючы паклоны і прыгаворваючы "Мыйся, гаспадар!" Баннік любіў папарыцца на "чацвёртую пару". Так зваўся заход пасля таго, як у лазні папарылася тры змены людзей. Таму апошні які мыецца пакідаў яму венік, кавалак мыла, цёплай вады ў балеі і, вядома, венік. Калі хто па няведанні парыўся на чацвёртую пару, баннік вельмі сердаваў. Наогул, забарона мыцца ў лазні ўначы часта тлумачылася не толькі прысутнасцю ў ёй тым часам банніка. Па народным перакананні, уначы і ў "чацвёртую пару" ў лазні мылася і збіралася на вячоркі ўся нячыстая сіла - не толькі баннікі, але і чэрці, нячысцікі, гуменнікі, лесуны, русалкі і г. д. Чалавеку ж тым часам мыцца было нельга, бо нячыстыя духі абавязкова нашкодзілі б яму - наслалі хваробу, напалохалі ці нават забілі. Акрамя гэтага, быў яшчэ адзін закон - парыцца толькі ў пэўны час: улетку - да сямі гадзін вечара, узімку - да поўдня. І ніколі не заходзіць у лазню пасля заходу сонца. Выключэнне рабілася ў двух выпадках: для парадзіх і для дзяўчат, якія на наступны дзень выходзілі замуж. Саму лазню імкнуліся трымаць у чысціні, каб баннік не сердаваў. Пры гэтым верылі, што калі лазневы гаспадар задаволены людзьмі, то дапамагае ім прыбіраць у лазні. Банніка частавалі, пакідаючы яму лусту чорнага хлеба, ладна перасыпанага буйнай соллю. А калі трэба было залагодзіць па-буйнаму, яму прыносілі ў дарунак чорную курыцу, абавязкова задушаную. Парушэнне правіл паводзін у лазні вабіла за сабой з'яўленне ўгневанага банніка. Існавалі розныя формы расправы. Баннік мог заказытаць, запарыць, злупіць з непажаданага яму чалавека скуру і павесіць яе сушыцца на печку. Таксама ён біў па плячу, зводзіў з розуму, пазбаўляў гаворкі, засоўваў галавой у каменку, раскідваў і рваў забытыя рэчы. У шматлікіх месцах было вядома павер'е пра тое, што баннік можа задушыць чалавека, які мыецца ў адзіночку ўвечар ці ўначы: перш ён усыпляў чалавека, а потым доўгімі і тоўстымі вуснамі ахінаў яму рот і заганяў у грудную клетку гарачае паветра. Злой волі банніка прыпісвалі непрытомнасці і няшчасныя выпадкі, часам адбываўшыя ў лазні. Лічылі, што баннік любіў гуляць з мыючыміся кіпенем, расколваць камяні ў печцы-каменцы і страляць імі ў людзей. Яшчэ баннік мог так зачыніць дзверы, што, хоць знадворку сякерай сячы, не адкрыеш. Затое калі святой вадой пырснуць, яна сама адкрывалася.
Баннік
Існавала не так шмат сродкаў абароны ад банніка. Нягледзячы на тое, што хрысціянскія засцярогі (крыж, малітва і згадванне Бога) лічацца ўніверсальнымі сродкамі супраць нячыстай сілы, супраць банніка яны дзейнічалі недастаткова эфектыўна. Самым надзейным сродкам з'яўлялася выкананне правіл паводзін у лазні і поруч яе. Спудзіць банніка мог таксама голас іншага чалавека з-пад акенца. Па народным перакананні, калі патрапіў пад руку банніку, трэба выбегчы з лазні і паклікаць на падмогу дамавіка: "Бацечка, выбаві!" Аднак баннік часам выяўляў сябе не толькі як дух лазні, але і як дух-ахоўнік людзей - гаспадароў лазні. Ён абараняе іх ад "чужога" паскуддзя. Даўно нараджалі вылучна ў лазні. Як правіла, будучая маці перасялялася з хаты ў лазню не за тры дня да родаў. Быўшы самым лютым з усяго "хатняга" паскуддзя, баннік лепш усіх мог абараніць маці і дзіцё, якія тым часам знаходзіліся на грані двух светаў. Праўда, пры гэтым жанчыну ні на хвіліну не пакідалі адну, людзі ўсё ткі не да канца давяралі банніку. Лічылася таксама, што ў лячэнні банніку няма роўных. У старажытнасці любую хворасць лячылі, парачыся ў лазні, і вылячэнне прыпісвалася не гаючым уласцівасцям пара, а лекарскім уменням банніка.
Лазня - месца жыхарства банніка
Лазня ў народным побыце была звычайным месцам для варожб, а баннік прымаў непасрэдны ўдзел у дзявоцкіх варожбах. Існавала наступная варажба. Апоўначы дзяўчаты ішлі да лазні і, загарнуўшы падол на галаву, агалялі ягадзіцы. Затым яны, адыходзячы, уваходзілі ў лазню, прыгаворваючы: "Мужык багаты, стукні рукой касматай!". Лічылася, што калі да голага цела дакранецца валасатая рука, то жаніх будзе багаты, калі безвалосая - бедны, калі цвёрдая - злы, а калі мяккая - добры. Былі падобныя варожбы, калі савалі руку ў дымнік, чакаючы дакранання. Па народным перакананні, такія спосабы варажбы былі спалучаны з небяспекай, бо баннік мог нашкодзіць варожачым. Так, дзяўчыне, прасунуўшай руку ў дымнік, ён мог скаваць пальцы жалезнымі кольцамі. Будучыню можна было пазнаць у лазні і іншымі спосабамі, лягчэйшымі і меней страшнымі. Напрыклад, кідалі на гарачую каменку камяні з вуліцы, каб пазнаць характар будучых свякрухі і свёкра. Лазневымі венікамі, складзенымі з рознай травы і галінак, варажылі пра сваю будучыню, кідаючы з даху лазні. Лічылася, што калі венік зваліцца вяршыняй да цвінтара, то памрэш, а не вяршыняй, так жывая застанешся. Ну а куды венік комлем зваліцца, туды і замуж ісці. Акрамя таго, пазнаць будучыню можна было з дапамогай прадметаў, узятых з лазні: камянёў з каменкі, попелу. Рэчы, узятыя ў лазні, павялічвалі пэўнасць іншых варожб. Па паданні, у банніка можна было займець яго чароўную шапку-нябачніка. Для гэтага неабходна было прыйсці ў лазню падчас хрыстовай ютрані і, знойдучы там банніка, які тым часам звычайна спіць, зняць з яго шапку і бегчы як мага хутчэй у царкву. Калі паспець дабегчы, перш чым баннік прачнецца, то будзеш валодаць шапкай-нябачнікам, інакш баннік дагоніць і заб'е. Паводле вераванняў сялян, быў у банніка і "беспераводны" цалковы. Каб атрымаць яго, трэба спавіць чорную котку і апоўначы кінуць яе ў лазню з прысудам: "На табе дзіця, дай мне беспераводны цалковы!" Затым хутка выбегчы і крыжом акрэсліць сябе тры разы, тады баннік не зможа нашкодзіць і аддасць жаданую манету. Елісеева Л. А. Крыніцы:
(Г.І.: з пададзенага матэрыялу бачна, што слова баня і баннік, як лазня і лазнік, прыналежаць да беларускай мовы і не з’яўляюцца нейкай трасянкай.) Бангпутыс
Матэрыял з Вікіпедыі - вольнай энцыклапедыі
Бангпутыс (літ. Bangpūtys) - літоўскі і прускі бог марскіх бур, штармоў, вятроў і хваль. Імя азначае "Веючый на хвалі". У XVIII веку лічыўся богам мора і параўноўваўся з Нептуном. Часцей за ўсё маляваўся ў выглядзе вялікакрылага анёла. Каб на моры не было штармоў, яму звычайна прыносілі ў ахвяру салому. Часам завецца іншым імем Веядэвіс (літ. Vėjadievis). Магчыма, ідэнтычны Вейёпатысу.
Баньшы
Баньшы - "У ім было штосьці дзіўнае - нібы воблака цемры размясцілася папярок цярноўніка, і здавалася, быццам бачыш масіўны ствол, ад якога адыходзяць кароткія галінкі з калючкамі . (Кліфорд Саймак "Запаведнік гоблінаў").Баньшы падступныя і вельмі ўтойлівыя. Баньшы былі духамі з народа фей, жаночага роду. Але мала хто бачыў гэту "казачную жанчыну". Яна не гэтулькі істота, якая мае аблічча, колькі злавеснае выццё, што напаўняе жахам ночы Ірландыі і (паводле "Дэманалогіі і вядзьмарства" сэра Вальтара Скота) сугор'я Шатландыі. Пад вокнамі хаты, якую яна наведала, баньшы праракае смерць кагосьці з чальцоў сям'і ці вельмі таленавітага чалавека. Яе з'яўленне кажа пра чысціню кельцкай крыві гэтай сям'і, пра адсутнасць якіх ліба прымешак лацінскай, саксонскай ці дацкай крыві. У баньшы доўгія распушчаныя валасы, шэрыя плашчы па-над зялёнымі сукенкамі, чырвоныя ад слёз вочы. Часам баньшы прымае аблічча выродлівай старой са зблытанымі чорнымі валасамі, адной- адзінай ноздраў і выступаючымі пярэднімі зубамі. Часам становіцца бледнаскурай прыгажуняй у шэрым плашчы ці ў саване. А часам з'яўляецца ў выяве рана памерлай нявіннай панны з ліку чальцоў роду. Баньшы чуюць гэтак жа ва Ўэльсе і ў Брытаніі. Яе скуголенне завецца "кінінг". Падрыхтавала Галіна Арцёменка. |